කාත්කවුරුවත් නැති අපි දෙන්නට අපි දෙන්නා විතරයි ඉන්නේ

කාගේ කවුරුද කොතැනින් ආවද කොතැනට යන්නද නැහැ  වාගේ ඉඳහිට ලැබෙනා අහරක් බෙදා හදා ගෙනමයි  ගෙයක් දොරක් නැත අව්වට වැස්සට ඉන්න හිටින්නට සෙවණ  කාත් කවුරුවත් නැති අපි දෙන්නට අපි දෙන්නා විතරයි

දන්නේ කන්නේ වුණේ ඉන්නේ

අයදින්නෙ නෑ ඉන්න

ඔබ කීවා මතකයිද පින් පාට බව මාව

හැරවුම් ඇති, ආපිට ගමන් නැති, කාලය මගයි… ජීවිතය එහි යන ගමනයි…

කාලයේ දිගු ගමන එකට එක්වී කෙටි දුරක් ජීවිතයෙ නිති අරුත  මෙයම නොමවෙද හොඳම

සමඟින යන කියැවෙන නිදසුන

නොඇරුණු ඇස් ඇර තියා මගෙ පුතු ගති දෙනෙත් පියා

නැගිටින්න මගෙ පුතේ මොකද ඔය  නොඉඳ නුඹ මගෙ උකුළෙ කොහෙද ඔය  අනේ මගෙ රත්තරන් ඇයි කිසිත්  මොකද මගෙ පුතා අද තවම නොම	කරන්නේ නිදියන්නෙ නොකියන්නෙ නැගිටින්නෙ
නොමිනිසුනි මට කියව් මගේ පුතු කළ  මේසා වු දඬුවමක් පුතුට දුන්නේ කිරි බිඳක් මිසක වෙන ඔහු රටක්  තව පුතුන් කීදෙනකු මෙහෙම	වරද ඇයිද ඉල්ලුවද බිලිගන්නවද
කුරිරු සැඩ රළ පතර සිඟිති කය  මේ මහා අහස යට තනිවෙනව  ‘අනේ අම්මේ’ කියා කෑ ගසා  පොරවැදී බැරිම තැන හුස්ම පොද	පෙළන්නැති දැනෙන්නැති හඬන්නැති හරින්නැති
වත්සුණු තැවරූ වුවනත වැලිකැට තැවරෙන්න  කිරි සුවඳැති සිඟිති මුවට කරදිය රිංගන්න සිනිඳු සුවැති ඇතිරිලි මිස පොළොව යහන වෙන්න කවදාවත් කිසි පුතෙකුට මේ දුක අත්වෙන්න	එපා එපා එපා එපා

සොබා සිතුවම්

විටින්විට කැරකෙමින් තැනින්තැන දඟකරන සුළං රැළි අතු අගම පත් ඉරුව මත ඇදෙන පැන්සලට අපූරුයි අගේ ඇති සිතුවමක්

ඇවිදලා දැවටිලා බරවෙලා නිමකළා

ජීවිතය ගෙවුණාවෙ හුරුපුරුදු තනිකමින්

වර්ණ කුලකයේ ‘අවසරයි මට යන්න’ පැදිපෙළ වෙනුවෙන් ලියැවුණු කොමෙන්ටුවකි.

මළත් නුඹ, පුතුනි මම මැරි මැරී දිවි ගෙවමි

තුන් හිතකවත් නොවුණි නුඹේ දිවි සිඟිති සිරුරට නුඹේ දශමෙකුදු සේයාව හෝ නුඹේ ලැබුණි නම් සත්තමයි පොරකන්නෙ නුඹේ දිවි	ඩැහැගන්න රිදවන්න දැකගන්න රැකගන්න
නුඹෙ කරුමෙ ගෙවුණු තැන මා කරුම නොදැන හෝ වුණු මහා පවට මම   ගතින් නුඹ වින්ද දුක් සිතින් සිහිකර මළත් නුඹ, පුතුනි මම මැරි මැරී දිවි	රැස්කළෙමි පසුතැවෙමි හඬමි ගෙවමි